انفعال بد است

سربازیم نزدیکه. منظورم اعزام به خدمته. سوال های زیادی دارم ولی هیچ کدام از جنس ترس نیست. از کودکی اردوهای دور از خانواده را تجربه کردم و بنظرم، این هم یک چیزی شبیه آنهاست. ولی با ساختار منظم تر و شاید کمی هم قهریه. شاید اتفاقاتی بیفتد که نظرم عوض شود. شاید دوستان بسیار خوبی پیدا کنم. شاید آسیب ببینم. شاید بنای کار و فعالیتم در آینده نهاده شود. شاید سخت باشد. ولی بنظرم این جمله آخر گزاره درستی نیست.
آنچه خودم مایلم اتفاق بیفتد فاصله گرفتن از فضای مجازی و تقویت مهارت های عملی و جسمانی ام است. کاش فرصتی فراهم شود کمی مردتر شوم. از کله شقی هایم کاسته شود و منطقی تر گردم. اما چالشی که این چند هفته اخیر کمی مرا آشفته کرده، داستان خواستگاری اخیرم است. یه خواستگاری کاملاً سنتی. و علاقه به دخترخانمی که قبلاً آن را ندیده بودم. شخصیت فهمیده و دانایی دارد که بنظرم از زمان و سن خودش جلوتر است. فاکتورهای اخلاقی و رفتاری و دینی مشترکی داریم و بنظر همه چیز مطلوب است. بجز یک بخش؛ من در 29 سالگی ام سربازی نرفته ام. و کار فعلی من در تهران است. این دو موضوع همه آینده خوبی را که ممکن است بتوان متصور شد با شک و تردیدهایی مواجه می کند.
نمی دانم؛ شاید باز هم بازخورد منفعلانه ای پی خواهم گرفت و همه چیز بهم خواهد ریخت و بیخیال به مسیری که زندگی مرا به آن سمت می کشد خواهم رفت. و مسئله اصلی چیزیست که روز و شب رهایت نخواهد کرد: تو می توانستی و نخواستی!